رسید مزده که دیدار یار نزدیک است

مرا سپیدی شبهای تار نزدیک است

بداد پیک بشارت نشانی از کویش

مرا غروب دولت انتظار نزدیک است

ملول از زهد خویشم ساکن میخانه خواهم شد

حریف ساغرو هم مشرب پیمانه خواهم شد

اگر بیند مرا طفلی به این آشفتگی داند

که از عشق پری رخساره ای دیوانه خواهم شد

شدم چون رشته ای ازضعف و دارم شادمانیها

که روزی یار با آن گوهر یکدانه خواهم شد

به هرجا میرسم افسانه عشق تو میگویم

به این افسانه گفتن عاقبت افسانه خواهم شد

زکوی آن پری دیوانه رفتم

نکوکردم خردمندانه رفتم

بیا بشنو زمن افسانه عشق

که دیگر بر سر افسانه رفتم

زمن باور کند زاهد زهی عقل

که کردم توبه،از میخانه رفتم

سفرکردم زکوی آشنایی

زصبرو دین و دل بیگانه رفتم

تکیه کردم بر وفای او غلط کردم غلط

باختم جان در هوای او غلط کردم غلط

عمرکردم صرف او فعلی عبث کردم عبث

ساختم جان را فدای او غلط کردم غلط

دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم خطا

سوختم خود را برای او غلط کردم غلط

این که دل بستم به مهر عارضش بد بود بد

جان که دادم در هوای او غلط کردم غلط

ای دل تو به اسرار معما نرسی

درنکته زیرکان دانا نرسی

اینجا به می لعل بهشتی میساز

کآنجا که بهشت است رسی یا نرسی

-----------------------

رندی دیدم نشسته بر کنج زمین

نه کفرو نه اسلام ونه دنیاونه دین

نه حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین

اندر دو جهان که را بود زهره این

------------------------

من می نه ز بهر تنگدستی نخورم

یا ازغم رسوایی ومستی نخورم

من می ز برای خوشدلی می خوردم

اکنون که تو بر دلم نشستی نخورم

گرجان طلبی فدای جانت

سهل است جواب امتحانت

سوگند به جانت ار فروشم

یک موی به هرکه در جهانت

با آنکه تو مهرکس نداری

کس نیست که نیست مهربانت

وین سر که تو داری ای ستمکار

بس سر برود بر آستانت

بس فتنه که در زمین بپاشد

از روی چو ماه آسمانت

بی یاد تو نیستم زمانی

تا یادکنم دگر زمانت

زنده بودن را به بیداری بگذرانیم

 چرا که به اجبار

سالها خواهیم خفت.

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

وآنکه این کار ندانست درانکار بماند

اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن

شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند

در این شبهای فاطمیه اگر یادتان بودو باران گرفت  دعایی به حال بیابان کنید.

آتشی در جان ما افروختی

رفتی ومارا زحسرت سوختی

بی وداع دوستان کردی سفر

از که این راه وروش آموختی

گرنه از یاران بدی دیدی چرا

دیده از دیدار یاران دوختی

بی رخ او طرح صبر انداختی

ای دل این صبر ازکجا آموختی.

((اللهم صل علی محمد وال محمد وعجل فرجهم))

از کجا آمده ای می دانی

ازمیان حرم سلطانی

یاد کن هیچ که یادت ناید

آن مقامات خوش روحانی

طلب تو ز فلک آمده اند

خوبرویان خوش نورانی

بهل این گفت و بدایشان بنگر

تا برندت به مقام جانی

بازده خاک بدان قیمت خود

نه غلامی ملکی سلطانی

چنگ در دامن شمس الدین زن

ز او طلب رهبری و رهدانی