عاشقی درد سری بود نمی دانستیم

حاصلش دربه دری بود نمی دانستیم

از درد سخن گفتن و  از درد شنیدن

با مردم بی درد ندانی که چه درداست

طاقتم تاب شدو از تو نیامد خبری

جگرم  آب شد  و ازتو نیامد  خبری

عاشقانی که مدام ازفرجت میگفتند

عکسشان قاب شدوازتو نیامدخبری

در پیش بی دردان چرا فریاد بی حاصل کنم

گر شکوه ای باشد ز دل با یار صاحبدل کنم

گر طبیبانه بیایی به سر بالینم

به دو عالم ندهم نعمت بیماری را

تن پیر گشت و آرزوی دل جوان هنوز

دل خون شدو حدیث بتان بر زبان هنوز

عمرم به آخرآمدو روزم به شب رسید

مستی و بت پرستی من همچنان هنوز

بیا زندگی را بدزدیم

                  آنگاه

                       میان دو دیدار قسمت کنیم.

شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

فراق یار نه آن میکند که بتوان گفت

حدیث حول قیامت که گفت،واعظ شهر

کنایتیست،که از روزگار هجران گفت

ماخاک را به نظر کیمیاکنیم

صد درد را به گوشه چشمی دواکنیم

درحبس صورتیم و چنین شادو خرمیم

بنگر که در سراچه معنا چها کنیم

سؤال کردم و گفتم:جمال روی تورا

چه شد که مورچه برگردماه جوشیدست

جواب داد:ندانم چه بود رویم را

مگر به ماتم حسنم سیاه پوشیدست