دام دگر نهاده ام تا که مگر بگیرمش

آنکه بجست از کفم بار دگر بگیرمش

آنکه به دل اسیرمش در دل و جان پذیرمش

گرچه گذشت عمر من باز ز سر بگیرمش

راه برم به سوی او شب به چراغ روی او

چون برسم به کوی او حلقه در بگیرمش

تابه سحر بپایمش همچو شکر بخواهمش

بند قبا گشایمش بند کمر بگیرمش

خواب شده است نرگسش زود درآیم از پسش

کرد سفر به خواب خوش راه سفر بگیرمش