خسته ام من سکوت را بهانه میگیرم      بی نشانم غروب را نشانه میگیرم

باز غروب جمعه و دلتگی و پریشانی نمیدانم چرا اینقدر ثانیه ها سنگین گام برمی دارند و انسان را منتظر میگذارند. شاید...... بگذریم فقط کمی دلم گرفته بود. چند بیتی از شعری که هشت سال پیش سرودم تقدیم میکنم:

جمعه ای دیگر ز ره آمد ولی       نآمد آن صوت خروشان و جلی

اوکه باخود مهربانی آورد            همنوایی همزبانی آورد

او که دستش کارها آسان کند       آشکارآن سر فی القران کند

با تو گویم اززمین یخ زده             ازگل ودشت و گیاه غم زده

از سیاهیهای پشت پنجره          ازکبودیهاو زخم حنجره

مهدی ای امید مادرهرزمان        الامان و الامان و الامان

 البته باید بگم این شعر بیست بیت داره ولیکن بعضی ابیات با مقررات سایت جور در نمیاد.